Camiño de Santiago
Da Susana a Santiago polo Camiño do Sueste-Vía da Prata
Da Susana a Santiago polo Camiño do Sueste-Vía da Prata
O Camiño do Sueste-Vía da Prata conecta a cidade xacobea con Extremadura e Andalucía. Un bo treito do seu actual trazado coincide coa Vía da Prata, vella ruta prehistórica convertida en calzada romana que unía o sur e o norte peninsular, de Mérida a Astorga. Desde Astorga, o Camiño do Sueste enlaza co Camiño Sanabrés, que conduce a Ourense e de aí a Santiago de Compostela.
Xa de camiño a Santiago, a ruta máis utilizada para cruzar o Ulla era a da Ponte Ulla. Esta quedou destruída un inverno, e tamén varias pontellas e tramos do camiño quedaron moi deteriorados. Por este motivo era obrigado o desvío por Ponte Ledesma en Vila de Cruces. No Val de Santa Lucía aínda lembran este vello camiño que atravesaba polo concello de Boqueixón e entraba en Aríns pola Porta do Val, onde había unha pequena igrexa hoxe desaparecida.
No lugar de Fornás, en Aríns, quedan restos dun mesón onde comerciantes do Ribeiro facían a última parada antes de chegar a Santiago.
A última etapa do Camiño Sanabrés vai de Outeiro (Vedra) a Santiago. Desde Outeiro á Susana hai case 8 km por pistas de terra entre abundantes bosques de eucaliptos e pinos. Esta etapa pasa xusto á beira do Centro BTT Santiago da Susana que ocupa unha antiga escola unitaria rehabilitada.
Saíndo do Centro da Susana, o Camiño atravesa por unha antiga calzada romana e continua por pistas entre leiras, prados e algún bosque cara a Aldrei, unha pequena aldea á entrada da cal hai un conxunto formado por un lavadoiro, unha fonte de pedra e un cruceiro. A partir de Aldrei, o camiño convértese en pistas asfaltadas con casas illadas que nos levan á vella vía do ferrocarril. Atravesamos a vía por un estreito túnel e seguimos á súa beira en dirección á capela de Santa Lucía, desde a que se afronta o tramo máis fermoso desta etapa. Nas súas inmediacións atopamos un cruceiro cun varal moi alto, un vello muíño ben conservado detrás da igrexa e unha ponte de pedra que salva o río Santa Lucía, dando comezo ao tramo que é coñecido como camiño real de Piñeiro, unha calzada empedrada na que se poden ver as rodeiras dos moitos carros que a transitaron. Atravesamos a aldea de Piñero en dirección a Angrois. O camiño de terra que nos leva ata alí transcorre todo tempo en paralelo ao rego de Angrois, que nos brinda unha fermosa paisaxe de prados e bosque de ribeira.
Desde Angrois seguimos ata ao Cruceiro de Sar onde atravesamos a rúa do mesmo nome para seguir pola antiga calzada romana de Sar, e dende alí xa divisamos as torres da ansiada Catedral. As xentes que viñan por esta ruta entraban na cidade amurallada ben pola porta da Mámoa ou ben pola de Mazarelos (a única que se conserva da vella muralla) onde aínda se pode ver un gravado que lembra que o viño do ribeiro entraba por aquí.